Het is zaterdagochtend half acht. Ik leg mijn zadel op de rug van Coos, terwijl ze voor de derde keer die ochtend naar buiten kijkt alsof er een tijger voor het raam langs loopt. Het is me de laatste weken al vaker opgevallen dat ze veel energie heeft.
Als ik met haar naar de buitenbak loop, is ze ervan overtuigd dat er een tijger achter de boom zit en voor ik het weet heeft ze zich omgedraaid en wil ze terug naar stal rennen. Ik bedenk dat het misschien niet zo’n gek idee is om haar even te longeren voor ik ga rijden.
Dat longeren blijkt een goed idee. Na wat gestapt te hebben is haar geduld voor die dag op en begint ze te rennen. Bokken, steigeren, staart op de rug en blazen alsof ze een driejarige is die de hele dag op stal heeft gestaan. En vooral dat laatste klopt niet. Coos is een paard dat 24 uur per dag, zeven dagen in de week, buiten loopt. Dat wat ze nu doet heeft ze nog nooit gedaan. Ze is altijd rustig, beheerst, eerder een beetje te traag dan te fel.
De omschakeling van stal naar een natuurlijkere huisvesting is voor sommige paarden niet gemakkelijk. Het leven in een stal doet ze emotioneel eigenlijk nooit goed. Ze raken een deel van wie ze zijn kwijt omdat niet in hun basisbehoeften wordt voorzien. Sociaal contact in een kudde, de vrijheid om eigen keuzes te maken, vrije beweging en heel veel kleine beetjes ruwvoer, verdeeld over een etmaal en dus niet alleen overdag, zijn voor een paard echte basisbehoeften. Veel paarden sluiten zich gedeeltelijk af om de situatie waarin ze leven te kunnen accepteren. Soms is dat heel zichtbaar, maar soms ook niet. Mijn ervaring is dat ieder paard verandert wanneer het natuurlijk gehuisvest wordt en ik heb er nog niet één slechter zien worden.
Maar voor het zo ver is kun je het idee hebben dat je paard achteruitgaat. Veel paarden die mogen omschakelen naar een natuurlijke huisvesting gaan door zo’n fase heen. Ze worden onrustig omdat ze gewend waren om op stal gezet te worden, ze zijn hun ritme en structuur kwijt. Ze worden moe omdat ze moeten omgaan met prikkels die ze niet meer gewend zijn, van het geluid van de wind tot de sociale interacties in een kudde. Maar aan die fase komt altijd een einde. Dat is wat we nu merken aan Coos. Ze is volop gewend aan een leven in de kudde. Ze weeft niet meer, ze heeft geen voernijd meer, ze is gewend aan de wind en de regen, beseft dat ze hier haar eigen keuzes mag maken.
Hierna volgt er een nieuwe fase. Een fase waarin een paard steeds meer conditie krijgt door al dat lopen over de tracks en het spelen met de andere paarden. Waarin het meer spierkracht ontwikkelt, souplesse in zijn lijf krijgt die het, ondanks al die uren trainen onder het zadel, nooit heeft gehad. Emotioneel zijn er dingen geheeld en het stelt zich weer helemaal open. Soms herken je als eigenaar je paard niet meer terug. Ook voor paarden kan dat zo voelen. Ze zijn het niet meer gewend, ze moeten leren omgaan met al die energie die ze voelen, met de opkomende angsten om uit de kudde te zijn, ze moeten mogen juichen om hoe ze zich voelen. Daar hebben ze tijd voor nodig. Als ruiter kun je die energie natuurlijk prima benutten zolang het maar veilig blijft. In ons geval betekent het dat Coos voor ik ga rijden even aan de longeerlijn gaat. Ze is al 15 jaar, ze heeft dit nooit nodig gehad, maar nu moeten zij en ik even wennen aan de energie die er eerder niet was. Ook dit is een fase. Wanneer ze gewend is aan de energie die ze heeft, stabiliseert zich dat weer en zal dat longeren niet meer nodig zijn. Maar voor nu is het even wat het is en geniet ik van haar bokkesprongen, omdat ik weet dat ze die maakt omdat ze zo goed in haar vel zit.
Bij haar vorige eigenaresse stond Coos op een pensionstal. Ze kwam overdag even in een kleine paddock, maar stond heel veel op stal. Ze kreeg naast hooi nog een behoorlijke hoeveelheid sportbrok en muesli voor sportpaarden en bleef daarmee te mager. Er werd geprobeerd om haar met voer de energie te geven die ze nodig had voor haar werk, maar eigenlijk lukte dat niet.
Door een andere vorm van huisvesten is het Coos gelukt om energie te vinden in zichzelf. Ze krijgt hier zeer minimaal krachtvoer en dat alleen maar omdat uit de hooi-analyse bleek dat er amper eiwitten in ons hooi zitten. Het voer dat ze krijgt bevat amper energie, maar wel veel eiwit. Ieder paard, en zeker een sportpaard, heeft eiwitten nodig, dus die moeten we aanvullen. Coos is perfect op gewicht en krijgt zelfs niet onbeperkt hooi meer, omdat ze dan te dik wordt.
Ze is vrolijk. Ze kijkt anders uit haar ogen, ze barst van de energie en geniet van een leven waarin ze echt paard kan zijn. Zo’n leven gun je toch ieder paard?
Zit jouw paard in één van deze fases of denk je dat je paard achteruit zal gaan als je hem anders huisvest, waardoor je hem maar op stal laat staan? Weet dat het fases zijn waar je paard doorheen gaat. Ze kunnen lang duren of kort, maar uiteindelijk zal je paard erop vooruitgaan. Je paard wordt sterker, krijgt een betere weerstand, zit emotioneel beter in zijn vel en kan trainingen beter aan. Voor je paard zijn er alleen maar voordelen aan natuurlijke huisvesting.
Ben je nieuwsgierig geworden naar deze manier van huisvesten? Wil je eens sfeer proeven, bekijken hoe het allemaal werkt en hoe onze paarden hier leven? Kom dan eens naar een inspiratiemiddag of boek een privé-rondleiding via onze webshop. De komende tijd zal ik meer schrijven over het omschakelen naar een natuurlijke huisvesting. Heb je een vraag over natuurlijke huisvesting, mail hem dan gerust, dan beantwoord ik je vraag in een nieuwe blog.